Cykl L-FILES poświęcony Annie Lennox zdechł w ubiegłym roku po dwóch miesiącach, głównie z takiego powodu, że okazał się mocno czasochłonny i dla samego autora zaskakujący. Przygotowywanie kolejnych postów przypominało z wolna lekturę powieści szkatułkowej, ilość nieznanego materiału obaliła przekonanie, że o Ance wiemy już wszystko. Well, we don’t.
Z drugiej strony takie odkrycia utwierdziły nas w swoim dla Anki zachwycie, który wobec jej aktualnych dokonań muzycznych przygasł dosyć znacznie (pozamuzyczne wciąż budzą nasz podziw). Powrót do źródeł przypomniał. za co się w połowie lat 1980. Eurythmics uwielbiało i uwielbiać powinno.
Jako że zachował się jeszcze konspekt cyklu, możliwe że będziemy do niego wracać. Póki co reaktywację czynimy z uwagi na kolejne przecieki, które po trzydziestu latach ujawniane są internetowej publiczności. Oto BB6 Music nadało sesję, jaką Annie i Dave poczynili wówczas w ich studio latem 1982 roku.
Po raz kolejny okazało się, że pierwsze ich płyty można by zapewne wydać w całkowicie alternatywnych wersjach, oto bowiem coś, co na krążku Sweet Dreams brzmiało ciężko i przygnębiająco, ujawniło się alternatywnej, przyjemnej dla ucha, dużo lżejszej w wyrazie wersji:
W ramach bonusa bonusów dostaliśmy też do ręki legendarny kawałek 4/4 in Leather, w lepszej nawet i dłuższej wersji, niż zespół opublikował oficjalnie na reedycji swoich płyt w 2005 roku.
Wobec powyższego trudno nie zastanowić się poważnie nad domysłami, jakie też cudeńka kryją jeszcze archiwa muzyczne Eurythmics, studiów nagraniowych czy radiowych, o których i które – należy mieć nadzieję – usłyszymy.
Na przełomie 1982/1983 roku aktywność Eurythmics nie ograniczała się li tylko do wydania dwóch własnych albumów. Powstało także kilka nagrań z innymi muzykami. O niektórych napiszemy nieco później, dziś efekt współpracy Annie z Robertem Görlem, niemieckim muzykiem, który wtedy właśnie wydał pierwszą solową płytę po rozstaniu ze swoim rodzimym zespołem DAF.
Deutsch-Amerikanische Freundschaft (bo tak brzmiała pełna nazwa) to elektropunkowa grupa, która z czasem ewoluowała do formy duetu – może mniej punkowego, za to nie mniej oryginalnego – Gabi i Robert postawili na minimal-electro, ograniczając się w instrumentarium tylko do synkopującej perkusji i prostego, 16-bitowego sequencera analogowego. Dziś uważani są za prekursorów (lub brutalnie: dziadków) techno, tudzież archetyp podobnych duetów, które pojawiły się później: Soft Cell czy Pet Shop Boys.
As performers and media personalities D.A.F. were, much like New York’s Suicide, forerunners of later 1980s techno-pop duos, such as the Pet Shop Boys and Soft Cell, in that the singer (in this case Gabi) appears relatively extroverted while the one who plays with the electronics (Robert) appears quiet and reserved. Visually they cultivated a homoerotic image of black leather, muscles, hairy chests, and sweat. [źródło: wikipedia]
Coś czujemy, że tej grupie pośwęcimy niedługo oddzielną notkę 🙂
piękny (Gabi Delgado-López) i bestia (Robert Görl) – D.A.F. w obiektywie Ilsy Ruppert
Zanim Robert faktycznie oddał się muzyce techno, nagrał solową płytę Night Full of Tension, bardziej w klimacie new romantic, na której w dwóch nagraniach gościnnie wystąpiła Annie. Chronologicznie ich drogi biegły równolegle: występowali w swoich zespołach od końca lat siedemdziesiątych, potem zaczęli grać po swojemu – w 1981 roku spotkali się w studio Conniego Planka (Robert grał na bębnach w jednym z utworów pierwszej płyty Eurythmics). Należeli do kręgu mocno eksperyntującego z elektroniką. W 1983 roku ich drogi się znów zetknęły – z następującym efektem:
Charakterystyczne, jaką figurą zastąpiono w tym teledysku Annie – tak wtedy przeważająco wyglądały popowe panienki z modną trwałą, gdy tymczasem ona prezentowała wizerunek nieco odmienny:
O ile chwytliwe Darling Don’t You Leave Me jest duetem, to w drugim utworze z tej samej płyty, Charlie Cat, Annie śpiewa już nie w chórkach, a całkiem pierwszoplanowo:
Bez ujmy dla Roberta – czy usłyszawszy ten utwór po raz pierwszy, nie można by równie dobrze pomyśleć, że nagrany został przez Eurythmics? Być może podpadł by nieco swoim pogodnym charakterem (oni lubowali się jednak w ciemniejszych tonach). Ale jako uzupełnienie – czemu nie…?
Jeśli wraz z sukcesem Sweet Dreamsmożna było uznać Eurythmics za sensację sezonu, to wkrótce dowiedli także, że są niezwykle płodni i sensacja potrwa nieco dłużej. Idąc za ciosem w tym samym, 1983 roku, duet wypuszcza kolejny longlplay, Touch, rojący się od pomysłów, które – w połączeniu z mnogością kawałków niepublikowanych – spokojnie wystarczył by na 80 minut dzisiejszej płyty CD. Wtedy, w czasch dwustronnego winylu, dziewięć utworów obejmowało standardowe czterdzieści parę minut. Singlem zapowiadającym płytę została elektroballada, Who’s That Girl?
W klipie do piosenki Eurythmics jeszcze bardziej rozbujali genderową huśtawkę, kreując tak żeńskie wcielenie wokalistki (wizualnie) żywcem wyciągniętej z lat 60., jak i jej męskie alter ego. Jakby tego było mało, obie postaci w finale zwierają usta w pocałunku. Wśród towarzystwa, otaczającego wianuszkiem Dave’a – tu upozowanego na bawidamka, przewinęły się równie niejednoznaczne indywidua, z Marylin, transseksualnym wokalistą i kumplem Boya George’a na czele (dzięki kilkusekundowemu udziałowi w tym klipie rozpoczęła się jej/jego kariera solowa).
Trik zadziałał. Jaskrawe makijaże, nastroszone fryzury, niejednoznaczne role seksualne, klimat współczesnego kabaretu w warstwie wizualnej, wsparte muzycznie ubranymi w smutną, elektroniczną muzykę przeciągłymi melodramatycznymi frazami Annie, podtrzymały zainsteresowanie zespołem. Wkrótce okazać się miało, że na ikonicznej okładce płyty Lennox pokaże się w skórzanej masce z sex-shopu. Dziś to może śmieszyć, wtedy – intrygowało.
Jak w przypadku wielu innych kawałków z elektronicznego okresu duetu, z czasem okazało się, że sprawdzają się równie dobrze w instrumentarium bardziej akustycznym (co dobitnie pokazują koncertowe wersje AD 1987 i 1995). My – jak zwykle podsuwamy przeróbki: udany, klimatyczny cover przeboju w wykonaniu dziewczyńskiego duetu She is Danger, a po kliknięciu na ‚czytaj więcej’ – dwa remiksy.
Kliknij ‚czytaj więcej’, aby zobaczyć więcej zdjęć duetu z tego okresu i posłuchać remiksów piosenki.
Dwa nieco odmienne podejścia do Who’s That Girl? – wersja glamour na potrzeby pokazu mody oraz bliższa klimatycznie oryginałowi, nieco przyciężka i mroczna, minimalistyczna przeróbka Equanda z 2010 roku.
Rzecz jasna hit na miarę Sweet Dreams jest zbyt wielki, by skończyć o nim na jednym wpisie.
W momencie, gdy singiel wystrzelił jak rakieta na parkiety i listy przebojów, w centrum uwagi znalazł się sam duet i jego nowy wizerunek. Dave wciaż jeszcze grzecznie zaczesany i w garniturku, ale Annie to nagle zupełnie inna Annie. Zrzuciła sukienkę na rzecz męskich spodni, ostrzygła włosy, których rudość stała się bardziej jaskrawa. Z większą gotówką w ręku, poczuli potrzebę wykreowania spójnej warstwy wizualnej. Ujednolicone okładki, konsekwentna koncepcja graficzna, intrygujące podteksty i niedopowiedzenia.
Na niejednoznaczność Annie odpowiedzią były reakcje takie jak na kreacje Boya George’a: facet to, czy dziewczyna? On sam przyzna potem we wspomnieniach, że Lennox była wtedy jego odbiciem, the tomboy to his tomgirl. Teledysk do wznowionego naprędce Love Is A Strangerjeszcze bardziej podbija piłeczkę, i – dziś trudno w to uwierzyć – ma problemy z cenzurą raczkującej MTV, dla której jest zbyt… ostry (prostytutka nieokreślonej płci bohaterką clipu?). Także teksty robią swoje – w USA Sweet Dreams w kontekście okładek dwóch pierwszych albumów ze skórzanymi maskami z sekshopu, zyskał (nie)sławę, jako pochwała praktyk zaprawionych sadomasochizmem.
Krótki sukces w USA. Ogólnie Eurythmics nie przypadną do gustu Amerykanom poza Nowym Jorkiem.
Sweet Dreams to dziś już kult i klasyk. Nie tylko przyswojony do mieszczańskiej popkultury (patrz poprzedni odcinek), ale wciąż królujący na parkietach – co kilka sezonów powracający triumfalnie w remiksach i mashupach z aktualniejszymi hitami. Naszym ulubionym jest krzyżówka Eurythmics z bondowskim tematem Madonny, Another Sweet Dream Dies:
Kliknij czytaj więcej, aby obejrzeć zdjęcia z tego okresu i posłuchać playlisty remiksów, mashupów i coverów Sweet Dreams z udziałem m.in. Jasona Derulo, Phats & Small, Giorgio Morodera oraz Lady Gaga.
Heaven – tu koncertują, kręcą teledyski. Stąd powstanie pierwszy zapis występów na żywo.
Jako się rzekło, mimo pozorów prostego, tanecznego kawałka, Sweet Dreams rzadko kiedy wypada ciekawie w przeróbkach, mało bowiem komu udaje się oderwać od oryginalnego rytmu, wyznaczonego zdecydowanym uderzeniem pięści (ale my w ogóle jesteśmy dziwni, bo do oryginału też nie tańczymy). Do klasyki należy przeróbka Giorgio Morodera (która pojawiła się także na oficjalnej reedycji singla w roku 1989), nam podoba się też wersja na Ibizę oraz frapująca analiza pod niewiele mówiącym tytułem Bootleg Remix.
Listę uzupełnia kilka przykładów podejścia do tematu przez różnych – niekoniecznie znanych – wykonawców. Tu różnorodność jest większa, głównie z uwagi na konieczność zmierzenia się z wokalem Annie. Na osłodę jeszcze dwa mashupy – całkiem niezły Jason Derulo, którego usłyszeć można przez chwilę także w krzyżówce z Just Dance Lady Gagi, autorstwa Divide & Kreate.
Czy bez światowego sukcesu, jaki Eurythmics niespodziewanie odnieśli singlem Sweet Dreams (Are Made of This) znaleźli by jeszcze w sobie siłę na dalszą współpracę? Ann i Dave balansowali przemiennie na skraju depresji, zmęczeni sobą osobiście, bez wymiernych sukcesów, które mogłyby motywować do dalszych wysiłków. Na szczęście nastąpił przełom. Minimalistyczny tekst, powstały jako wyraz frustracji oraz klasyczna już dziś linia basu, uzyskana przez pomyłkowe puszczenie wspak taśmy, złożyły się na megahit, który nie dość, że z dnia na dzień wyniósł duet na szczyty po obu stronach oceanu, to wyrył się wszystkim w głowach na tyle wyraziście, że przez długi czas mało kto potrafi coś z nim zrobić, oprócz powielenia. Niejaki wyłom nastąpił w 1995 roku, gdy piosenka ponownie stała się hitem, tym razem za sprawą Marilyna Mansona, który swoją mroczą interpretacją dał jej nowe życie. Od tego momentu obowiązują przynajmniej dwie szkoły wykonywania tego utworu. Eurythmics w programie Top of the Pops – z nowym image Sami twórcy wydają się wobec siły jego oddziaływania dość bezradni. O ile większość swoich hitów przearanżowywali na potrzeby koncertów wielokrotnie, to Sweet Dreams zwykle wykonywali według parkietowego wzorca numer jeden. Niestety, jego najbardziej wyraziste atuty: falujący bas i taktujące wejścia perkusji (w teledysku zobrazowane uderzeniem pięści o stół) w wydaniu live wypadają z reguły ociężale i monotonnie. Nieco świeżej podeszła do utworu Annie podczas występu w Sopocie (1995), kiedy zaryzykowała aranż w stylu reaggae, ale na następnych koncertach powróciła do tradycyjnej syntezatorni. Trudno się zresztą dziwić – kombinacja dwóch zimnych elementów: wyrazistej elektroniki i sterylnego, wielowarstwowego wokalu, wsparta oryginalnym wizerunkiem, to właśnie wyróżniki, które sprawiły, że do Sweet Dreams odwołują się i składają mu hołdy kolejne generacje wykonawców, tak różnych jak: Kelis, Badi Assad, Pink, Leona Lewis, Mika czy Tori Amos (słuchaj poniżej). W Polsce w studio z piosenką Eurythmics zmierzył się nie tak dawno elektroniczny duet Mosqitoo:
Odważnych nie brak, kawałek jest kultowy i spróbować może każdy – w końcu przynajmniej dwa zespoły zrobiły już na nim karierę. Do podejść bardziej udanych zaliczyć należy wersję holenderskiego trio, Diesel Disko. Niemała w tym zasługa entuzjazmu chłopaków:
pobierz mp3 tego utworu W nowym tysiącleciu – być może z nadejściem twórców nie przywiązanych aż tak do oryginału, a może dlatego, że popkultura musi czymś doprawiać własny ogon, który tak zachłannie pożera – pojawiły się interpretacje, wydobywające ze Sweet Dreams nieco więcej (czasem nawet za dużo), jednocześnie ostatecznie nobilitując piosenkę do rangi Klasyka Muzyki Pop. Bo przecież tylko klasyki swinguje się na salonach (vide Thomas Anders poniżej), nie mówiąc już o przemieleniu na papkę godną włoskiej telewizji, jak ta w ‚wykonaniu’ powabnego terceciku Appassionante:
Czegóż tu nie ma: orkiestra symfoniczna, latynoskie gitary, operowe zaśpiewy, podrygujące bioderka w śnieżnobiałych gorsetach. Istny groch z kapustą. Na szczęście nie brak też interpretacji bardziej jednorodnych – aby posłuchać wersji Thomasa Andersa, Señora Coconut, Nouvelle Vague, Tori Amos i Dave’a Levenbacha – kliknij na ‚czytaj więcej’.
Thomas Anders na swingująco, obejrzyj także jazzującą wersję Le Petit Comité
Chłopiec ma wyraźną słabość do lat 80. i – sądząc po oglądalności – sporą liczbę netowych fanów 🙂 W następnych częściach: Sweet Dreams ciąg dalszy – najlepsze remiksy i mashupy. Zobacz pełen wykaz postów z cyklu L-FILES.
Rok 1982. Pisaliśmy ostatnio, że czas na przełom po mało udanych początkach istnienia Eurythmics? Jeszcze nie do końca.
Owszem, drugi singiel z tego roku, Love Is A Stranger, jest dziś Klasykiem Klasyków, ucieleśnieniem etapu, który niektórzy w działalności duetu cenią najbardziej: chwytliwa, acz nie zawsze łatwa elektronika, gender-benderowy wizerunek: Dave – początkowo jako wycofany pan w garniturkach i okularkach, potem – szalony naukowiec, a Ann – cóż, ona zmieniała wtedy płcie i twarze jak rękawiczki, w niektórych klipach z ujęcia na ujęcie.
Tymczasem jednak, gdy późniejszy hit po raz pierwszy ujrzał światło dzienne, równie szybko przepadł – niezauważony. Pomysł jego ponownej promocji powrócił po sukcesie Sweet Dreams w roku 1983 – piosenkę okraszono już wtedy intrygującym teledyskiem, ugruntowując pozycję Eurythmics jako sensacji roku.
My z przekory oczywiście nie pokażemy oryginału (który wszyscy znają?), za to wrzucimy klip do jednej z najświeższych przeróbek autorwstwa Paula Harrisa, z 2010 roku (swoją drogą zestawienie tych dwóch wersji dobitnie pokazuje, jaką drogę przez ostatnie 30 lat przeszła popkultura – nie tyle już w wymiarze muzycznym i technicznym, co wizualnym):
Kliknij ‚czytaj dalej’, by obejrzeć więcej zdjęć, posłuchać hipnotycznego Monkey/Monkey (druga strona singla) oraz mniej znanych utworów eksperymentalnych.
‚okładkowe’ zdjęcie singla
na zaproszeniach na koncerty (tak, to były czasy POWIELACZY) pisano wtedy jeszcze „Annie Lennox – ex-Tourists”
małe studio na ramiarnią – 1982, przed przeprowadzką do Kościoła.
To co w ostatecznym kształcie brzmiało jako nowatorskie zastosowanie elektroniki, w dużej mierze było też dzieckiem ciągłych poszukiwań (te same kawałki nagrywane w skrajnie różnych aranżacjach) ale przede wszystkim: eksperymentów dźwiękowych Dave’a.
Sporą ich część Eurythmics zresmasterowali na potrzeby reedycji swojej dyskografii w 2005 roku, dzięki czemu w nieskazitelnej jakości posłuchać można było dotychczasowych ‚rarytasów’ z początków działalności – jak np. psychodelicznyHeartbeat Heartbeat (tu z amatorskim teledyskiem hiszpańskich studentów) czy ABC (Freeform) (1983). W tym ostatnim – zgodnie z podtytułem – Annie bełkocze nieistniejący alfabet, natomiast w innym – You Take Some Lentils (And You Take Some Rice)recytuje przepis kulinarny.
Sporo nagrań do dziś krąży jako nieofcjalne, nie gasną też oczekiwanie na kolejne – w internecie co i raz to wypływają kolejne przykłady, a fama głosi, że jeszcze przynajmniej drugie tyle z tego okresu pozostaje nieujawniona. My znaleźliśmy fanowski teledysk do jednego z mniej znanych ‚eksperymentów’ duetu, w którym Annie szprecha po dojczersku. Słuchamy na własne ryzyko:
Ciąg dalszy niewątpliwie nastąpi. Teraz to już musimy napisać o Sweet Dreams…
Pięć lat po pierwszych nagraniach (jako The Catch), trzech płytach wydanych z The Tourists oraz debiutanckiej jako Eurythmics, Ann i Dave przestali już tworzyć parę prywatnie, a i w kwestiach muzycznych popadali w coraz większe zwątpienie. Jak głosi legenda, na nagranie kolejnej płyty całkowicie się zadłużyli w banku na zakup sprzętu, nagrywali w udostępnionym po przyjacielsku studio w budynkach pewnego kościoła, odczekując z rejestrowaniem kolejnych partii wokalnych, aż na dole ustaną pracy remontowe. Frustracja znajdzie ujście w kawałku, który już za chwilę wyniesie ich na szczyty, ale o tym jeszcze nie wiedzą.
Pierwsze dwa single z nowej (drugiej) płyty duetu przechodzą w 1982 roku kompletnie bez echa, choć świetnie pokazują fuzję wokalu z elektroniką, która już za chwilę stanie się wizytówką duetu: funkujący, wyrazisty This Is The House oraz klimatyczne, rozpisane na głosy The Walk, z histeryczną solówką trąbki przepadły po premierze jak kamień w wodę. Do tego drugiego powstał nawet klip promocyjny, zdaje się jednak że nigdzie nie pokazywany (ciekawych zapraszamy do dalszej lektury posta), my pokażemy za to impresję pewnego fotografika, który w 2008 roku nagrał swoją własną wersję tego utworu:
Dla tych, którzy już przytupują pod stołem w oczekiwaniu na bardziej znane tytuły – dzisiaj Here Comes the Rain Again, jeden z najczęściej przerabianych ‚klasycznych’ kawałków Eurythmics, w udanej reinstalacji z 2009 roku:
W następnym odcinku: nareszcie sukces i eksperymentatorskie zapędy Dave’a.
Kliknij na więcej, aby obejrzeć oryginalny teledysk do The Walk, posłuchać alternatywnej wersji utworu oraz obejrzeć kilka archiwalnych zdjęć z tego okresu.
okładka single This Is The House z płyty Sweet Dreams (1982)
Ostatnie zdjęcie – nieco a la Kate Bush – pochodzi z późniejszego okresu (1986), jednak bardzo nawiązuje do wizerunku, jaki Ann przyjęła na potrzeby ‚teledysku’ do The Walk:
To nie jedyna (muzycznie) wersja tego kawałka, firmowana przez Eurythmics. Na kolejnych singlach ukazały się jeszcze: The Walk, Part II (stanowiący ciąg dalszy utworu) oraz całkiem inne, elektroniczno-minimalistyczne podejście do tej samej kompozycji, opublikowane pod tytułem Let’s Just Close Our Eyes:
Pisaliśmy w pierwszej części cyklu, że można by się cofnąć jeszcze do końca lat 70., kiedy to Ann & Dave święcili niejakie sukcesy w formacji The Tourists. Zespół dorobił się trzech płyt do dziś ma zagorzałych fanów, ich największym hitem stał się cover przeboju Dusty Springfield, I Only Want to Be with You (1979). Nie byli zresztą ani pierwszymi, ani ostatnimi, którym to posunięcie wyszło na dobre.
Bohaterowie dramatu: Anne, Dave i Pete (Coombes) założyli zespół w roku 1977, wtedy jeszcze jako trio pod nazwą The Catch, i w takim składzie nagrali jeden jedyny singiel, Borderline (tak-tak, nie tylko Madge zaczynała od piosenki o tym tytule). To historycznie pierwsze wspólne nagranie późniejszych sław. Dziś winylowe krążki z tym nagraniem, wydane zaledwie w trzech europejskich krajach (UK, Portugalia i Holandia), stanowią prawdziwy rarytas dla kolekcjonerów – cena egzemplarza w dobrym stanie potrafi sięgnąć kilkuset funtów.
Jako nieosiągalne i nigdy nie remasterowane, nagranie do sieci trafiło zupełnie niedawno w jakości nagrania ze zdartej płyty. Oto nasza wersja po lekkiej obróbce:
Utwór jest melodyjny i melancholijny, można w nim przeczuć linie melodyczne, które pojawią się w późniejszym dorobku Euryhmics, gdy minie im już szał elektroniczych eksperymentów. Lata 1977-1979 wydają się o tyle ciekawe, że wtedy właśnie kwitł związek Ann i Dave’a i w obojgu krystalizowały się ostatecznie wyobrażenia muzyki, którą chcieli tworzyć i grać.
Gdy zyskali pewność, różnice zdań z Petem Coombsem – który dopuszczał ich do komponowania dosyć rzadko – stały się zbyt wielkie i The Tourists przestali istnieć. Co zresztą akurat Pete’owi nie wyszło na dobre.
I na tym zamykamy tę teczkę w archiwum L-Files. W następnym odcinku wrócimy do niełatwych początków Eurythmics.
Kliknij na ‚czytaj więcej’, by zobaczyć szkolne zdjęcie Annie, kilka fotek oraz klip z okresu The Tourists, posłuchać MP3 drugiej piosenki The Catch, Black Blood (1977).
Musiało do tego kiedyś dojść, a jak wiadomo: każdy pretekst jest dobry.
Powiedzmy, że w 2011 roku mija 30 lat od powstania Eurythmics. I już: pomysł na cykl o Annie Lennox gotowy. Można by się rzecz jasna cofnąć jeszcze o kolejne dwa lata, i zobaczyć, jak duet Lennox/Stewart miewał się w zespole The Tourists – może gdzieś znajdziemy na to jeszcze czas (bardzo ciekawych, jak chudzielcowata Annie wyglądała w krzykliwych makijażach odsyłamy tutaj).
Nasza seria nie będzie jednak nudnym smędzeniem i przerabianiem dyskografii – nie zobaczycie/usłyszycie tu raczej oklepanych Greatest Hits. Mamy nadzieję rzucić wysupłanymi z archiwów cudeńkami oraz garścią autorskich refleksji na temat ostatnich 30 lat działalności Annie, które (chcąc nie chcąc) stały się naszym udziałem.
Dla urozmaicenia przyjmujemy złotą, weselną zasadę, by w każdym poście zmieścić coś starego (archiwalny klip lub mp3), coś pożyczonego (remix lub cover) oraz coś kolorowego (kilka fotek). Jak na przykład taka:
Szczęście w nieszczęściu, że ludziom się chce – na youtube coraz więcej pojawia się ślicznie odrestaurowanych programów telewizyjnych i klipów z lat 60. i 70. Dzięki temu to, o czym w początkach lat osiemdziesiątych kolekcjoner kaset magnetofonowych (a potem wideo), przegrywanych po tysiąckroć na monofonicznym Kasprzaku od krewnych-i-znajomych Lepiej w Życiu Ustawionych mógł tylko pomarzyć, teraz z łezką w oku ogląda i słucha w jakości HD.
Jak na przykład pierwszy ‚oficjalny’ teledysk z udziałem Annie jako połowy Eurythmics, do ich pierwszej, elektro-eksperymentatorskiej płytki nagranej w Niemczech, In the Garden (1981):
To właściwie jedyny kawałek z tej niezauważonej płyty, do którego potem jeszcze wracali, choćby na koncertach. Zgodnie ze złotą zasadą funkcjonowania znanych grup, o debiutanckim krążku mało kto słyszał, a szkoda, bo to zbiór niezłych, pozytywnie melancholijnych i lirycznie rockowych kawałków. Przesiedzieli więc Ann i Dave zrezygnowani w swoim ogródku jeszcze roczek, zanim nastąpił przełom w postaci Sweet Dreams (ktoś nie słyszał?).
Po dzisiejszą porcję dodatków: kilka archiwalnych fotek, jeden z najświeższych remiksów klasyka Who’s That Girl? oraz – w charakterze Rarytasu dla Fanów – stronę B singla Sweet Dreams (Are Made of This) – kliknijcie grzecznie na ‚czytaj więcej’.
I Could Give You (A Mirror) pojawił się na trackliście Sweet Dreams w dużo drapieżniejszej wokalnie, rytmicznej wersji. Alternatywne podejście do tego kawałka ozdobiło drugą stronę singla Sweet Dreams (Are Made of This). Nie wzbogaciło natomiast re-edycji płyty z roku 2005, na której (jak na wszystkich zremasterowanych CD) dołożono kilka ekstrasów. Skoro zabrakło go tam, jest tu 🙂
qpop.blog 