Drugi sezon netflixowego The OApozostawił spore uczucie niedosytu. To jedna z tych produkcji, które z czasem coraz bardziej irytują, tracą fokus i rozłażą się szwach, starają się za bardzo, ale mają też przebłyski geniuszu na tyle regularne, że trudno się od nich oderwać. Oh, well…
Jeden z najjaśniejszych punktów obsady – z naciskiem na sezon pierwszy, bo w drugim bohaterowie z poprzedniego traktowani są mocno po macoszemu, to jeden z zarzutów – stanowi młody irlandzki aktor, Patrick Gibson.
Ok, wiadomo. Perkaty, rudy, grubo ciosany (choć jeszcze bez brody) – więc jak najbardziej w qpopowym guście – ale też wyróżniający się aktorsko. Obsadzony w roli szkolnego prześladowcy, rozsadzanego gniewem nastolatka w typie alpha male, który w zetknięciu z OA przechodzi wewnętrzną przemianę, oddaje ewolucję postaci niezwykle przekonująco.
Obok The OA zdążył też pojawić się w serialach Tudors, Biała księżniczka, czy Guerilla, w pierwszowojennym, 5-odcinkowym dramacie BBC Dzwony wojny, a kinowo w Tolkienie oraz romantycznej komedii In a Relationship. Z pewnie nadrobię, poniżej mała galeria i dwa krótkie klipy z aktorem, a na przyszłość na pewno będę obserwować, bo warto.
To się musiało tak skończyć… Oczywiście, puryści już fukają. Nie tylko ci od „o nie! czarne elfy!?” ale wszyscy co bardziej wczytani w charakterystykę postaci u Autora.
Z drugiej strony: kto spragnionemu zabroni. Maniacy (oraz maniaczki) shipowali już nie mniej egzotyczne pary. Nie, żebym narzekał…
Jedno zdjęcie (powyższe) mówi więcej, niż tysiące słów. Ale spróbuję.
Familia de la Mora prowadzi Najlepszy Salon Kwiatowy w Meksyku. Najlepszy. Właściwie nie tyle familia, co jej matrona Virginia, brawurowo zagrana przez legendę latynoamerykańskich tasiemców, Verónicę Castro. Dzieło jej życia, kwiatowy pałac, symbol blichtru i dobrobytu idealnej rodziny, będzie za chwilę uroczyście świętować półwiecze działalności – nikt ani nic nie może zakłócić pozorów idylli, jaka kreuje się każdego dnia za progiem rodowej posiadłości.
O tym, że baśń z okładek magazynów to całkowita fikcja, przekonać się możemy już w pierwszych minutach serii, kiedy podczas innej uroczystości – urodzin męża Virginii – nad ladą kwiaciarni zawiśnie w samobójczym akcie jego kochanka, z którą ten (nie tylko on, i nie tylko z nią) prowadził podwójne życie. Ukrycie świeżych zwłok przed zgromadzonymi w ogrodzie licznymi gośćmi bardzo szybko stanie się dla kwiaciarzy najmniejszym problemem, zwłaszcza wobec przyjazdu policji i nie odwołania zespołu mariachi.
Już za chwilę nieboszczka zza grobu z rozbawieniem ale i czułością obserwować będzie miotaninę, wśród której jeden po drugim na światło dzienne wyskakiwać będą kolejne sekrety, a ekran szybko zaludnią: czarnoskóry chłopak córki (w nieodpowiednich butach!), nieujawniony syn-gej i jego starszy kochanek oraz – co gorsza – rozwydrzona dziewczyna, małżonek-malwersant, striptizerzy i drag queens z rewii, a na dokładkę – zięć po zmianie płci. Życie więzienne męża, seks-taśmy syna, kazirodcza fascynacja córki i pogrzeb w kabarecie, nieślubne dzieci i wścibskie przyjaciółki, podchody konkurencji, własne romanse z przeszłości, handel narkotykami – naszą heroinę kolejno dotykać będą wszelkie telenowelowe kataklizmy.
Nic dziwnego, że nie tylko Virginia ale też inni członkowie rodziny lądują koniec końców u zaprzyjaźnionego psychoterapeuty, z którym będą rozmawiać za pośrednictwem skarpecianego Czesia. Który – jak się okaże – też ma swoje trzy grosze do wtrącenia. Terapeuta, nie Czesio.
La Casa de las Flores to rasowa telenowela, garściami żonglująca doskonale znanymi trikami i konwencjami, tyle tylko, że w tempie i konfiguracjach, których nie powstydziłby się Mistrz Almodovar, gdyby przyszło mu do głowy zrobić coś dla telewizji. Wszechobecny sarkazm na wskroś przesiąknięty queerującą atmosferą, wyraziste charaktery, żywe dialogi, jaskrawobarwne kadry, chwytliwa muzyka i zaskakujące – mimo wszystko – zwroty akcji: Dom kwiatów cieszy zmysły, bawi i wciąga w konwencję. Żongluje postaciami i wydarzeniami nieco swobodnie i chwilami niedbale (niektórzy bohaterowie znikają z ekranu na kilka odcinków, by przypomnieć się w chwili najbardziej dogodnej scenarzystom), ale i to jest przecież chwyt doskonale z takich produkcji znany.
Mimo tempa, natłoku zdarzeń, rewelacji i skrzywionych życiorysów, opowieść nie jest histeryczna, nie wywołuje bezmyślnych salw śmiechu i nie traci z oczu swoich bohaterów, których twórcy traktują wyraźnie ciepło i z wyrozumiałością. W momentach lirycznych czy wręcz dramatycznych, lepiej niż czarna komedia sprawdza się jako serial obyczajowy o poszukiwaniu tożsamości, którą w dwulicowych unikach i matactwach większość z członków rodziny gdzieś zgubiła, na przemian odpychając się i przyciągając, wyklinając, ale też się lgnąc. Wszyscy chcą dla wszystkich dobrze, a robi się coraz gorzej…
La Casa De Las Flores
Tytułowa kwiaciarnia staje się symbolem – mimo że coraz bardziej się pogrąża i przysparza problemów, matka i córki walczą o jej utrzymanie, przyszłość i schedę. Nie inaczej dzieje się w podrzędnym, kabaretowym Domu Kwiatów z jego drugą, bardziej otwartą i wyzwoloną rodziną – marna to pociecha, że podobne problemy dotykają także tych z wielkiej posiadłości. Pragnienie wsparcia i akceptacji, ale też samorealizacji i życia własnym życiem doskwiera wszystkim tak samo. Zrozumie to wreszcie także Virginia, rzucając w finale wszystko na jedną szalę. Swoją.
Choć niektóre epizody są nieco nierówne, całość jest równo zagrana, dzięki czemu mimo ciągłych krętactw i podchodów, bohaterowie opowieści budzą życzliwość i sympatię. Obok Veróniki Castro świetnie wypadają Juan Pablo Medina, Aislinn Derbez (czy tylko mnie wciąż kojarzy się z Jodą Foster?), Paco León, Dario Yazbek Bernal (tak, z tych Bernali, z cudowną sceną comingoutu) czy Cecilia Suárez jako rozsądna Paulina, próbująca utrzymać lunatyków z obu domów w ryzach (nawet czy też: zwłaszcza kosztem własnego szczęścia) – jej sposób mówienia i wyrażania się zrobił taką furorę, że naśladowanie jej urosło do rangi czelendżu.
Jeśli więc nie macie planów na coraz dłuższe, jesienne wieczory, zerknijcie co u familii de la Mora: dają się polubić, a trzynaście odcinków przelatuje jak z bicza trzasnął i naprawdę poprawia humor. Zwłaszcza z taką promocją…
qpop.blog 